Mijn studenten zijn mijn ”spiegels”
Een van de mooie dingen van yoga lessen geven is dat je als docent niet alleen je studenten begeleidt, maar je jezelf ook enorm leert kennen. Jouw studenten fungeren eigenlijk als spiegels waar je directe feedback van krijgt. Hoe waardevol is dat! Zo zie je bijv. of iets binnenkomt of niet, afhankelijk van de manier waarop je iets brengt, als ook het eigen proces van de student en of deze klaar is om datgene te ontvangen. Maar ik merk het bijvoorbeeld ook direct wanneer ik zelf helemaal in balans ben en lesgeef vanuit mijn hart, versus het hoofd. Dat eerste probeer ik dus zoveel mogelijk na te streven d.m.v. het doen van mijn eigen ´´werk´´. Ik geloof dan ook heilig in ´´Practice what you teach´´ en heb ondervonden dat de beste inspiratie voor mijn lessen niet uit boeken komt, maar gewoon uit mijn eigen yoga practice. Dit wil overigens niet zeggen dat ik het altijd helemaal voor elkaar heb. Maar al te vaak hoor ik yogadocenten om mij heen die alles voor hun studenten over hebben maar niet aan zichzelf toekomen, waaronder ikzelf dus. ‘’Geen tijd hebben’’ bestaat natuurlijk niet en betekent niets anders dan dat je tijd en aandacht voor jezelf moet vrijmaken. Een oud Zen gezegde luidt dan ook: ‘’You should sit in meditation for 20 mins a day. Unless you’re too busy, then you should sit for an hour’’.
”Juf? Kun je op je hoofd staan?”
Even terug naar de feedback. Mijn lesstijl kenmerkt zich door het doen van interventies gebaseerd op mijn intuïtie en de feedback vanuit de groep. Wanneer bijv. een groot gedeelte van de groep niet meekomt in de flow, zal ik mijn tempo vertragen en de houdingen aanpassen waar nodig. Te vaak zie ik yogadocenten star vasthouden aan een sequence, terwijl dit totaal niet aansluit bij de groep studenten die ze voor zich hebben. Voor deze ego-trip-kijk-eens-hoe-goed-de-juf-op-haar-hoofd-kan-staan-benadering ben ik nogal allergisch en probeer dit dus ook ten allen tijde te voorkomen. Hoewel dit zelfs soms door studenten wordt aangemoedigd, die de mooie docenten in bikini dagelijks voorbij zien komen op Instagram. We hebben hiermee een totaal verkeerd beeld gekregen van wat yoga nu eigenlijk is.
Yogadocenten zijn ook maar mensen
Door mijn ervaring met lesgeven en het doen van mijn eigen werk is mijn intuïtie inmiddels aardig ontwikkeld. Maar….ik kan er ook nog weleens naast zitten en daarom is het soms zo belangrijk om te checken! Zo had ik laatst nog een vrouw in mijn les die leek te worstelen met een aantal houdingen. Ik betrap mezelf er soms op dat op zo’n moment:
– de Helper in mij tevoorschijn komt (terwijl het helemaal oké is als iets niet zou gaan)
– de gedachte komt dat zij de houdingen fysiek gezien niet kan
– ik het idee heb dat deze practice haar weinig heeft kunnen brengen
Niets bleek minder waar! Na de les kwam ze naar me toe en vertelde mij dat ze een overweldigende ervaring had gehad. Halverwege de les begon haar hele lichaam van top tot teen te tintelen. Ze gaf aan allerlei kleuren te zien bij het sluiten van de ogen en zich verschrikkelijk goed te voelen. Op de momenten dat ik dacht dat ze moeite had met de houding, bleek zij gewoon even haar rust te pakken omdat de ervaring haar zo overweldigde.
Huh?? Dacht ik…
Ik ben haar zo dankbaar door dit te delen! Niet zozeer voor het ontvangen van de fijne feedback, maar vooral voor de wake up call die ze mij hiermee gaf. Om maar aan te geven dat je als yogadocent nog steeds mens bent, met je eigen hersenspinsels, ervaring, onzekerheden, bagage, etc. Ik zal daarom altijd mijn innerlijk werk blijven doen. Het blijkt maar weer eens hoe belangrijk dat is!