It’s nine o’clock on a Saturday
Ik denk aan de dingen die normale mensen doen op een zaterdagavond…Ehhh… nu dus. Ik neem nog een slok uit mijn theemok, terwijl ik in gedachten naar mijn computerscherm staar. Die typische-zaterdagavond-dingen lijken de afgelopen maanden ver weg. Als goedmakertje breek ik nog een stuk van mijn crunchy-quinoa-seriously-dark-chocolate-bar af. Ik scroll omlaag langs vijftig tinten groen en regelmatig bewaar ik er een. Inmiddels heb ik zo’n 40 tinten groen plus zo’n 20 bijna identieke enso’s verzameld op Pinterest, dat zou voldoende moeten zijn, maar toch blijf ik door scrollen en ga ik met vermoeide ogen op zoek naar dat ene perfecte plaatje voor mijn logo. Ondertussen denk ik aan de vormgeving van mijn website, mijn personal branding, hoe ik mijn prijs ga bepalen, wat ik aantrek op de fotoshoot en waar ga ik nou toch de juiste fotograaf vinden…en hoe leg ik diegene ook nog eens uit wat ik precies wil? Ik denk aan mijn voorgangers, waaronder een aantal goede vrienden en hoe zij het allemaal al prima op een rijtje lijken te hebben. Ik voel me een verschrikkelijke beginneling en ik werkelijkheid ben ik dat ook nog eens. Je zou denken dat het in dat geval slim is om zoveel mogelijk hulp te vragen van degenen die mij zijn voorgegaan. Nee hoor, mij niet gezien! Dan zou iedereen zien dat ik geen flauw benul heb van wat ik aan het doen ben. Ja, dan val ik door de mand als ondernemer, want dat ben ik zeker niet van nature. Ik vraag me af waarom ik ook alweer zelfstandig wilde worden en de daarbij komende zorgen om.. werkelijk alles! Het continue balanceren tussen het uitdragen van mijn passie en het zorgen voor inkomen. Waarom lijkt het alsof ik de enige ben met deze struggles? Waarom voelt dit zo alleen? Ik snak naar iemand om even mee te sparren, mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Maar iedereen is tegenwoordig zo druk. Ik voel me teveel met al mijn onbenullige vragen.
Diepe zucht…
Als ik mijn ogen voor een moment sluit klinkt er een vaag stemmetje in mijn hoofd: ‘’Hallo Schwarzeneggert, waar zijn wij nou helemaal mee bezig?’’ Plotseling krijg ik een enorme lachkick en alle spanning verdwijnt daarmee uit mijn lichaam. Dit is een uitgelezen kans om even die break, nee niet de Kitkat, te nemen. En te relativeren. Er is namelijk niemand die zegt dat ik me zo moet uitputten met werk. Niemand, behalve ikzelf, legt de lat zo hoog. Analytisch als ik ben, ga ik meteen op zoek naar de reden dat ik die lat zo hoog heb liggen. En ook hier betrap ik mezelf op de hoge eisen, om meteen dat antwoord te willen hebben. Een antwoord dat ik weer heb bedacht, met m’n hoofd. Maar hiervoor hoef ik mijn hersenen helemaal niet te laten kraken, hiervoor hoef ik alleen maar even te voelen. In mijn buik. In mijn hart. Stilte.
Tranen stromen over mijn wangen
En dan gaan de sluizen open. Alle spanning van de afgelopen tijd komt eruit. Mijn tranen zenden boodschappen als: ‘’ik moet mezelf bewijzen’’ en ‘’ik ben niet goed genoeg’’. Tegelijkertijd klinkt er ook een kalme, geruststellende stem: ‘’Kijk eens hoe ver je al bent gekomen’’. Van een afstandje aanschouw ik de innerlijke dialoog en hoe de kalme stem overheerst. Ze voelt als yin, vrouwelijk en zacht en ze hult mijn hele lichaam in een subtiele waas, die mijn spieren doet ontspannen en al mijn gedachten wegneemt. Ze herinnert mij: ‘’Je bent niet zelfstandig geworden, je was het altijd al. Je deed altijd al dingen op jouw manier, ook al ging het overal tegenin.’’ En ik antwoord haar: ‘’O ja, dat ben ik. En ik ben precies goed.’’